Valse start en prachtige natuur

Auckland (hier alle foto's)

Na 3 vluchten vanuit Phnom Penh en heel wat uren onderweg kwamen we 's avonds vermoeid aan in Auckland. Eerst dienden we nog onze auto op te halen waar we 3 weken mee zouden rondreizen op het Noordereiland met Els en Filip. Dat verliep vrij vlot zodat we op een schappelijk uur aankwamen in ons hotel. Daar was het direct al wat schrikken. We hadden er een parking gereserveerd. Bleek dat dat 35 NZD per nacht was! Daar konden we in Azië een hele dag van eten en slapen! Slik! Het internet was ook betalend. Welk achterlijk hotel heeft dat nog! Ik was moe en dat heeft de receptionist dan ook gemerkt. Het resulteerde in 2 kaartjes voor 1u gratis internet. Soms moet je eens van je oren maken hé. Dan eerst met de bagage naar boven vooraleer de auto op de parking te zetten. Maar toen Stef na 5 minuten beneden aan de auto kwam wilden ze die net gaan wegslepen! Welcome to New Zealand! De 2 geblokte maori's vroegen direct 250 NZD en dat was dan alleen nog maar voor het wegslepen. Gelukkig heeft Stef wat kunnen onderhandelen en bleef het beperkt tot 100 NZD, niet wegslepen en het hotel heeft dan ook maar besloten dat we de parking dan toch niet moesten betalen. Oef! De volgende ochtend moesten we alweer vroeg uit de veren om Filip en Els op te halen. Na heel wat Koreaantjes kwamen ze dan eindelijk in zicht, de drugshond makkelijk gepasseerd. Het was een leuk weerzien waar we naar uitgekeken hadden. Aangezien ze nog niet in de hotelkamer konden hebben we een marktje bezocht en een terrasje gedaan aan de haven. Els haar ogen vielen bijna dicht en gelukkig konden ze om 11u al op hun kamer. In de late namiddag hebben we de stad een beetje verkend en al snel ontdekten we Occidental, een café/resto met alleen maar Belgische bieren en eten. De halve liter (dure) Hoegaerden van het vat heeft gesmaakt, samen met de (reuze) mosselen en friet. Van een goede start gesproken!

De dag erop zijn we met de auto naar 'Mount Eden' gereden, waar je een prachtig uitzicht hebt over Auckland en waar je ook kraters kan zien. Opvallend was het vele groen in de stad, omgeven door water. Je kon er ook goed 'Eden park' zien, het rugbystadion waar we op vrijdag naar een match zouden gaan zien en waar ook de All Blacks hun thuismatchen spelen. Daar zijn we dan ook gepasseerd om al een slaapplaats te zoeken voor na de match. En of we die gevonden hebben! Langs de achterdeur hoef je maar de straat over te steken en je bent aan het stadion. We kunnen ons dus volledig laten gaan! Dat belooft!

Daarna ging het richting Davenport voor een ander mooi uitzicht en terrasje. Het was een gezellig dorpje aan het water. In de parken bestond de beplanting voor een stuk uit tijm, oregano, rozemarijn en dergelijke. Een goed idee als je het mij vraagt.

Dan zijn we terug naar het centrum gereden, naar Victoria Bay, waar heel wat restaurantjes en café's zijn gekomen, speciaal voor de wereldbeker rugby in 2011 die in Nieuw-Zeeland plaats had.

ì

Paihia (hier alle foto's)

Dan werd het tijd om het echte Nieuw-Zeeland te ontdekken en reden we richting de 'Bay of Island'. Onderweg hebben we even een waterval meegepikt.

Het plan was om de eerste dag de ferry te nemen naar Otehei Bay maar die was volzet. Na de laatste 4 tickets voor de dag erop gekocht te hebben besloten we om met de auto naar de langste wandelbrug van het zuidelijk halfrond te rijden. De weg ernaartoe was echt prachtig, met heel veel mooie uitkijkpunten en prachtige, afwisselende natuur. Voor deze tocht heb je een 4x4 nodig en je kwam er geen mens tegen.  Hier zijn we ook onze eerste dode possum tegengekomen. Het leek een schattig beestje maar van enkele knappe Nieuwzeelandse dames is Stef te weten gekomen dat ze de beestjes liever dood dan levend zien, aangezien ze de kleine plantjes opeten, vele beestjes doden, de bomen beschadigen, zelfs de electriciteitspalen beklimmen en kabels beschadigen. Daarom heeft nu elke elektriciteitspaal een band waar ze niet op kunnen klimmen. Ze hebben ook geen natuurlijke vijanden en kweken als konijnen. Er bestaan hier winkels met allerlei producten en kleding gemaakt van possums, die oorspronkelijk uit Australië komen.

Even een stukje de ferry nemen.

We vroegen ons af hoe die 'trapjes' zijn ontstaan. Diezelfde mooie, blonde Nieuwzeelandse dames probeerden onze mannen wijs te maken (of ze wisten niet beter) dat het komt doordat de koeien en schapen steeds in dezelfde richting lopen. Maar na verder onderzoek zijn de trapjes ontstaan door de zeespiegel die miljoenen jaren geleden gestegen is.

Op dit strand zijn we ook getuigen mogen zijn van een wel erg romantische Filip die een knieval voor Els heeft gemaakt en haar een ring heeft overhandigd. Het was wel geen gouden ring met een diamant maar een uitgeholde schelp, net op maat voor Els. Het leven kan toch schoon zijn hé.

De wandelbrug was niet spectaculair maar toch een leuke afsluiter van de prachtige namiddag.

De volgende dag was het dan ferry time naar Otehei Bay. Hier kan je prachtige wandelingen doen met alweer schitterende vergezichten en nee, ze gaan niet vervelen. Bij aankomst werden we al direct getrakteerd op enkele roggen die zich verschuilen voor de walvissen in de baai. Er waren ook mooie vogels te zien en horen.

 De Tui, met precies een strikje van voren.

Met bovenstaande ferry hebben we nog een stop gemaakt in Russel en zijn we met een andere ferry huiswaarts gekeerd, waar we de dag hebben afgesloten met een lekkere BBQ. Maar eerst hadden we nog een selfie gemaakt voor ons Inne die verjaarde!

Dan ging het alweer richting Auckland, waar we de rugby match Blues (Auckland) tegen Brumbies (Canberra) zouden gaan bijwonen. Onderweg zijn we gestopt aan het woud met de imposante 'Kauri' bomen en hebben er een wandeling gemaakt.

En dan was het tijd voor de rugby. We logeerden vlakbij het stadion, wat heel makkelijk was. The Blues hadden er tot nu toe nog niet veel van gebakken en kregen de leider op bezoek. met al die slechte resultaten en bezoekers uit Australië liep het stadion helaas niet vol. Zouden de Belgen hen geluk brengen? Of was het de smurf die hen geluk bracht? Ik was in ieder geval grote fan van The Blues en ze wonnen na een spannend slot met 15-14! Als je dan denkt dat er eens goed gevierd zal worden heb je het mis. Een kwartier voor het einde van de match wordt er geen alcohol meer geschonken en na de match gaat iedereen direct naar huis! Heel vreemd en daar zaten we dan met ons appartement vlakbij het stadion om eens goed door te kunnen zakken!

Het ware echte binken, die spelers.

Taupo (hier alle foto's voor onze echte vrienden)

In Taupo is er een erg groot meer waar we vlak bij logeerden. Els en Filip waren op verkenning gegaan toen Stef en ik boodschappen gingen doen. Bleek vlakbij onze appartementen toch niet warm water te borrelen en te dampen! Wij dus met zijn allen, na onze gebraden kiek met toebehoren, met wijn en bier in de hand met ons gat boven die warme dampen gaan zitten, te genieten van de zonsondergang. Zalig! Het was heel verleidelijk om erin te gaan zitten en zwemmen maar dat zouden we voor de dag erop bewaren.

 Erg indrukwekkende, dramatische zonsondergang.

Een zwarte zwaan kwam ons ook nog vergezellen.















Hoog op het programma staat de Tongariro Alpine Crossing wandeling vanuit Taupo maar het weer laat het voorlopig niet toe! Het is er aan het sneeuwen en waait er tegen 80 à 100 km/u. Heel erg jammer maar er is daar zoveel te doen dat we ons programma snel aanpassen. Het thermisch gebied Wai-o-tapu is aan de beurt. Elke dag om 10u15 spuit er de geiser 'Lady Knox'. Het is wel erg verdacht dat dat altijd op dat uur gebeurd, ook als het uur net is aangepast. Na wat opzoekwerk zijn we erachter gekomen dat dit opgewekt kan worden door het toevoegen van zeep. De geiser zou dagelijks sowieso spuiten maar het tijdstip zou niet voorspelbaar zijn. Door het toevoegen van de zeep kunnen de toeristen samen drommen op hetzelfde tijdstip. Het was dus een circus maar ja, we waren er nu toch. Die van Vust noemden het 'voos'!

Even wat waspoeder bijkappen...

Er waren gelukkig ook nog heel wat andere eigenaardigheden van moeder natuur, zoals deze modderpoelen.

En dan begon de eigenlijke wandeling doorheen de ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. Voor ons indrukwekkend.

 Ingeklapte krater.

 Het schilderspallet.

 De champagnepoel.

Na al dit natuurgeweld zijn we verder gereden naar Rotorua. Aan het meer zijn heel veel zwarte zwanen, eenden en zeemeeuwen, die niet gevoed mogen worden maar waar niet iedereen zich aan houdt.

Op de terugweg zijn we nog gestopt aan de Huka watervallen die 9 meter naar beneden stromen en een mooie kleur hebben. Je kan er ook met verschillende type boten naartoe varen maar dit hebben we alleen van een afstand bekeken.

Het plan was om 's avonds nog met ons gat in de warmwaterbronnen te gaan zitten/zwemmen in het meer maar de wind was komen opzetten en door de golven waren de warmwaterbronnen volledig afgekoeld. Jammer! De dag erop regent het en nemen we een soort rustdag. Allé, Filip en Els zijn in de ochtend gaan lopen, in de namiddag is Filip gaan mountainbiken, Stef en ik gaan wandelen en Els gaan winkelen. Verschil moet er zijn. Filip komt wel wat gehavend terug want het was glad in de bos, gelukkig zonder erg. Het is ene flinke zenne.

Napier (hier alle foto's)

Omdat de trekking van Tongariro door slechte weersomstandigheden nog steeds niet door kon gaan hebben we beslist om naar Napier te gaan. Dat is 3u rijden van de wandeling en haalbaar als het weer terug omslaat. In de namiddag doen we een wandeling op een strand met hoge kliffen. Op de kiezelweg er naartoe mag je max 8 km/rijden. Niet gemakkelijk zenne. Het was er uitwaaien aan zee maar ook heel mooi.

Aan ons appartement hadden we zicht op de jachthaven en de zonsondergang.

De dag erop gaan we richting dorpje Waimakama aan Hawke's bay, de streek waar Bart en Peggy gewoond hebben. Op vraag van Bart zullen we passeren bij de enige winkel in dat dorp, bij Keith en Lannie, die goed bevriend met hen waren. Het was wat zoek- en vraagwerk vooraleer we dat dorpje vonden maar de weg ernaartoe was wederom prachtig. Het is een dorpje aan de oceaan en de enige winkel hadden we vrij snel gevonden. Het werd een aangename kennismaking met 2 hele toffe mensen waar het onmiddellijk mee klikte. Tot onze spijt moesten we er na zo'n 2 uurtjes afscheid van nemen want we hadden voor de namiddag een tour geboekt naar de Jan van Genten.

Stef en ik hebben enkele jaren geleden in de Galapagos al Jan van Genten gezien maar willen dit toch ook nog eens meepikken. Filip ziet er van het hele gezelschap het fitste uit en wordt ingeschakeld om onderweg de poortjes open te doen. We dienen namelijk over privé-terrein van een hele rijke Amerikaan te rijden naar de Jan van Genten. De chauffeur/gids is een erg goede verteller met goede droge humor. Onderweg krijgen we veel uitleg over de dieren die er in het gebied leven en is erg interessant. Het was een heel leuke uitstap en we hebben de vogels van erg dichtbij kunnen zien.

Hierna hebben we nog het stadje Napier bezocht, wat bekend staat voor zijn Art Deco.

In de namiddag hadden we ook groen licht gekregen om de Tongariro Alpine Crossing te gaan doen de dag erop. Dit is ondertussen achter de rug en was prachtig maar ik ben er na 3 dagen nog steeds stijf van. Maar daar horen jullie volgende keer meer over!
Vele groetjes van ons alle 4!