donderdag 14 mei 2015

Veel armer maar zoveel rijker


















Ons Nieuw-Zeelands avontuur loopt op zijn einde. Wat een land! In vergelijking met Azië is het hier wel erg duur maar toch hadden we het voor geen geld van de wereld willen missen. Het noordereiland was prachtig maar het zuidereiland heeft echt indruk op ons gemaakt. Het is er gewoon overal heel overweldigend en je valt van de ene verbazing in de andere, zeker als natuurliefhebber. Om op café te gaan en pinten te drinken kan je best niet naar hier komen. Er zijn wel leuke café's maar de drank is erg duur. Ik zal een poging doen om de voorbije 3 weken weer te geven, maar denk er alvast maar bij dat het in het echt nog vele malen mooier is!

Wellington (hier alle foto's)

De vlucht van Auckland naar de hoofdstad was op zich al een excursie. Met momenten  (zonder wolken) was het zicht prachtig en tot onze grote vreugde hadden we zicht op Mount Egmont, de berg die we in ons programma hadden moeten schrappen wegens tijdsgebrek! Dat was genieten.




















We vlogen met Air NZ en zij zijn blijkbaar kampioen in het maken van de safety-filmpjes. Het is lang geleden dat we die instructies nog eens mee gevolgd hebben en het was echt amusant. Hier kan je het terugvinden, met als thema Hobbit: Safety video Air NZ Hobbit

Wellington is een erg aangename stad. Veel leuke winkels, café's en restaurantjes en op vrijdagavond is er een avondmarkt met heel veel toffe eetstandjes. Wij zijn de Marokkaanse tour op gegaan. De voorbije weken hadden we vaak WIFI problemen gehad maar hier hebben ze in het centrum Free WIFI voor iedereen. Super! Je ziet mensen dan ook gewoon op een bankje met hun laptop zitten surfen op het net. Er is ook een heel groot museum, Te Papa, dat volledig gratis is. Met een oude tram zijn we naar de top gereden en vandaar uit kan je door de botanische tuin terug naar het centrum wandelen.



Speciaal voor Filip getrokken.
Het museum Te Papa.


























En ja hoor, ook daar hebben ze een Belgisch café, nu met de naam Leuven. We hebben er nog eens ene donkere Leffe gedronken, dat was lang geleden.



















De voornaamste reden om naar Wellington te vliegen (en niet direct naar het zuidereiland) was omdat we de oversteek met de ferry wilden nemen. De overtocht van 92 km duurt 3u en wordt beschreven als de 1 van de mooiste ferrytochten ter wereld. Maar het kan niet altijd meezitten. Het regende de hele tijd en alles was nat en grijs. Dat was een tegenvaller maar de auto stond klaar in de haven van Picton om verder te rijden naar Nelson, op naar beter.

Nelson (hier alle foto's)

Hier hadden we een verblijf geboekt via airbnb en het was een schot in de roos. Een heel leuk appartement met zicht op zee. Gelukkig was het weer de volgende dag ook beter en reden we naar het Nationaal park Abel Tasman, dat bekend staat om zijn 'gouden stranden'. We namen er een watertaxi tot aan Torrent Bay, zodat we na een 3-tal uren wandelen terug zouden uitkomen aan de parking. Het was er erg mooi en werden vaak vergezeld door de 'fantail', een schattig vogeltje met een grote staart dat bij je komt rondfladderen, naar het schijnt voor de insecten die rond je kunnen hangen. Gelukkig hebben we van die insecten niet veel gemerkt.

De tractor reed tot in het water, uiteraard!
Gespleten rots.
Gelukkig meisje.
Knappe gast.


























Op het einde van de wandeling viel mijn oog op een wel erg bekend houtsnijwerk. We reizen namelijk al heel wat weken rond met de kaart van NZ in handbereik en de afbeelding daarop kwamen we hier tegen! Dat was een zeldzame selfie waard.






















Westkust en Fox glacier (hier alle foto's)

En dan ging het richting westkust. Het is een prachtige weg door indrukwekkend landschap maar het was opnieuw regenachtig, helaas. Herfst hé. Ik zat ook voor de eerste keer in 6 maanden terug achter het stuur.  Toch even wennen om links en met een automatic te rijden. We waren nog niet ver weg en kregen we toch niet een steentje tegen onze voorruit cadeau van een tegenligger! In het noordereiland hadden we een omnium verzekering genomen maar omdat we niets waren tegengekomen en het toch een heel bedrag is hadden we er nu voor gekozen om enkel een basisverzekering te nemen. Lap! Dat wordt een nieuwe voorruit betalen. Balen als een stekker!
'The pancake rocks' waren onze eerste stop en niet de minste. Het kalksteen lijkt hier op een stapel pannenkoeken. Dit is veroorzaakt door enorme druk op de wisselende harde en zachte lagen van zeedieren en plantenresten. Volgens Wikipedia toch.

































Stilletjes aan naderden we de alpen en kwamen er meer en meer witte bergtoppen in zicht.



















Zwaai, zwaai,...
We logeerden bij de gletsjer Franz Josef in een motel met een wel erg leuk uitzicht. Ondertussen scheen het zonnetje ook volle bak en we zagen dat het goed was.


















Onderweg in een info center hadden we al een helikoptervlucht geboekt naar Franz Josef voor de volgende dag, dus zouden we in de namiddag naar de gletsjer Fox wandelen. Het landschap was weer overweldigend en we hebben er echt van genoten.





Oeps!
























We hadden nog een tip gekregen van een local om in de late namiddag naar het meer Matheson te gaan. Deze zou als een spiegel fungeren voor de gletsjers. We dachten dat we tot aan het meer zouden kunnen rijden maar het was heen en terug nog een fikse wandeling van 2u. Maar zeker de moeite.























Gletsjer Franz Josef (nog meer ijzingwekkende foto's)

Tja, met de helikopter naar de gletsjer. Niet echt voor ons budget maar wel iets wat we beiden wel echt wilden doen. Hoeveel keer leven we? Maar ene keer, dus hupsakee, daar gingen we van de grond. Het was ook op 1 mei, dus 6 maanden onderweg. Iets om te vieren, toch? De vlucht zelf duurde niet lang maar was echt genieten. Ik had helaas bij de heenvlucht geen plaatsje van voren bemachtigd maar ik was superdruk met foto's en video's nemen. Dat is ten slotte mijn job.
















We hadden speciale pakken aangekregen en aan de laarzen dienden we ook heuse klimijzers aan te binden. Net echt! We wisten niet goed wat we moesten verwachten maar het was super. We hadden geluk met het weer en meestal was het open blauwe lucht. Op momenten moesten we ons door heel smalle spelonken wurmen. In een grot vind ik speleologie maar niks maar hier was het licht en dat ijs glijdt goed zodat ik het nergens benauwd kreeg. Het was wederom echt genieten.






















 Zo ene gletsjer slankt wel af, niet?



































Hier zat ik wel vooraan.












Als afsluiter van de gletsjerervaring hadden we ook nog toegang tot de warm water baden van de organisatie, waar we dan ook van geprofiteerd hebben. Deze keer geen bijna blote foto's hiervan.

Wanaka (foto's, foto's en foto's, maar echte mooie!)

We voelen ons vaak zoals in het liedje van Herman Van Veen in 'Opzij, opzij, opzij, we kunnen hier niet blijven, we kunnen hier niet langer blijven staan', of iets in die aard. En daar gaan we weer, op weg naar het meer van Wanaka. De weg vanaf Wakarora is schilderachtig mooi. Niet normaal! We denken soms dat we aan het dromen zijn en hopen dat we niet wakker worden, zo genieten we. Onderweg zijn er ook enkele leuke stopplaatsen.








Dat water is ongelooflijk blauw en doorschijnend...












En dan arriveerden we aan het op 3 na grootste meer van NZ. Het is volop herfst hier en de herfstkleuren gaven een prachtig extra cachet aan de omgeving. We hebben er vooral gewandeld en elkaar kwijt gespeeld maar het weerzien was dan weer hartverscheurend! Het is er eigenlijk een plaats waar je niet meer weg wilt. Het is er zo rustig, vredig, mooi... Pffffff.














































Het water is er zo helder dat je de vissen er zo ziet zwemmen tot op de bodem.




















We hebben er in de omgeving nog wat rondgereden, het is er overal mooi...




















Maar de plicht roept, hop, hop, hop naar de volgende bestemming. Onderweg is het hier nooit saai.


Je komt de gekste dingen tegen... Het lijkt wel lingeriezaak Monte Carlo in Maasmechelen.


















Queenstown (nog meer schoons)

Ik val in herhaling maar onderweg was het weer de ogen uitkijken naar de natuurpracht. We besloten om eerst langs Arrowtown te rijden, dit zou een leuk dorpje zijn. Jawatte, die herfstkleuren waren niet normaal.  We hebben er met plezier onze lunch opgegeten.



 Toilet with a view....





Vaak denken we dan, nu kan het niet meer mooier, maar om de hoek is er dan weer iets anders waar je mond van open valt. Queenstown is naar onze mening toch wel het mooiste dorp van NZ, misschien wel van de wereld? De ligging is magnifiek en er is alles aanwezig en zo gezellig. Wel toeristisch maar het is nu laagseizoen dus wij hadden daar geen last van. Er was slecht weer voorspeld en hadden daarom een wandeling gepland. Maar wandelen is echt niet saai in NZ hoor. Deze wandeling was naar een top waar je een 360° uitzicht hebt op de omgeving. Ik zeg niet meer dat het prachtig was. En het voorspelde slechte weer was ook uitgebleven!



















































We zijn ook naar Glenorchy gereden, een weg langs het meer Waikapu. Adembenemend!

























Zelfs de brievenbussen zijn een attractie op zich in Queenstown.























Na Queenstown stonden de fjorden van Milford sound op het programma maar er werd heel veel regen voorspeld in het westen en ik wou niet nog eens op een boot zitten in het grijs. Aangezien ze in het oosten wel goed weer voorspelden zijn we die richting uitgereden. En de plaatselijke Armand Pien had gelijk!

Dunedin (alle foto's)

Via airbnb hadden we een kamer in een villa gereserveerd. De voorbije keren beschikten we steeds over een privéruimte, nu zouden we samen met de eigenaar leven. Spannend!  Het was alweer een schot in de roos, met Sophie (uit de UK) en de hond Benji als perfecte gastheren. Wat een villa met wat een uitzicht! Je kan er alleen maar van dromen maar wij woonden er voor 3 nachten. We hebben om de beurt gekookt en 's avonds telkens een film gekeken uit het uitgebreide assortiment van Sophie. Het was erg gezellig.




















Het afscheid met Sophie.















En met Benji!

Ik vond de afdaling er wel wat eng...
















Dunedin is een gezellig stadje met mooie gebouwen. Vooral het station is er een blikvanger. Het gebouw zou ontworpen zijn in Vlaamse Renaissance stijl, stond er op een bord. Ook werd er op een ander bord verwezen naar alle slachtoffers van de spoorwegen die gevallen zijn in Passchendaele tijdens WO1.





















Vlak aan het station is er ook een heel tof (gratis!) museum, het Toitu Otago settlers museum, dat vooral gaat over de eerste mensen die er zich gesetteld hebben en hoe Dunedin zich verder ontwikkeld heeft. Het heeft ook een thema over WO1 waar België vaak in voorkwam. De Kiwi's hebben echt voor ons land geld zitten inzamelen om de bevolking te helpen tijdens de oorlog. En dan al die moedige soldaten die naar de andere kant van de wereld zijn gereisd om mee te helpen vechten! Er wordt hier dan ook enorm veel belang aan gehecht, terecht!


























In Dunedin zou ook de steilste straat van de wereld liggen. Ik weet niet of dit klopt maar steil is het zeker! Niet echt praktisch.























 Links is dan de slaapkamer van de (kleine) kinderen?



Ik zie er nog steeds fit uit! Mijn conditie is ondertussen dan ook al wat beter...














De volgende dag zijn we naar het schiereiland Otago gereden. Wederom prachtige landschappen, met heel wat dieren die er leven. We zijn naar het Albatros centrum geweest, waar enkele kuikens aan het wachten zijn op hun ouders die om de paar dagen van zee terug komen met hun bek vol vis. We hebben er ook zeehonden gezien, veel vogels, veel schapen en een poserende koe.







Is het geen schatteke?



Zoek ook de arend, die er met hopen overal rondvliegen.
Stef met onze gids bij de albatrossen. Een echte Maori met een typische tattoo. Ze hebben bijna hetzelfde kapsel.


















Oamaru (hier alle foto's)

We hadden een tip gekregen van Sophie om iets voor Moeraki te stoppen en op zoek te gaan naar de 'geelogige pinguins'. Hier heb je namelijk kans om ze gratis te zien. Dat klinkt ons als muziek in de oren. Het was wat zoeken en zijn eerst op een verkeerde plaats gaan wandelen, maar erg was dat niet want daar liggen ook heel wat zeeleeuwen en zaten prachtige vogels.







Na nog wat rondvragen vonden we dan eindelijke de vuurtoren, the place to be. Bij aankomst waren er geen andere auto's, dat zien we graag. In het begin zagen we veel pinguinshit maar geen pinguins, wel heel veel zeeleeuwen en zeehonden, die overal lui lagen te zijn en te stinken.























We hadden het bijna opgegeven maar ineens zagen we toch een pinguin uit het water komen! Toen we wat dichterbij kwamen zagen we er nog een vlak bij staan! Wat een prachtbeesten! Ik heb mijn bruine ogen uitgekeken. Tot onze grote vreugde gingen ze na heel wat aarzelen naar elkaar toe en begonnen ze te kussen. We slopen dichter en dichterbij zodat ik er op het einde echt vlakbij was. De 2 tortelpinguins bleven er rustig onder en bleven gewoon zitten, zich totaal niet storend aan mijn aanwezigheid.



















































En dan ging het richting Mouraki boulders om te bekomen van bovenstaande prachtexemplaren. De grote, ronde stenen op het strand geven een apart zicht.



























In Oamaru hebben we een slaapplaats gezocht en in de late namiddag het stadje verkend. Tot onze verbazing bleek het er erg leuk te zijn met veel oude gebouwen waar zich veel creatievelingen gevestigd hebben. De topdag hebben we afgesloten met een lekkere Italiaanse pizza.








Van een mosselschelp gemaakt.























Mount Cook - Lake Tekapo (nog meer moois)

Als je de boekjes moest geloven zou het weer een mooie tocht worden. De boekjes hadden gelijk, het zijn dan ook geen roddelboekjes hé. Wederom wonderbaarlijke landschappen waar we nog maar eens van genoten hebben.





Helaas geen levende walibi gezien, wel enkel dode exemplaren langs de kant. Het is eens iets anders dan een possum.




























Soms komt de rebel in me boven.
















We wilden bij Mount Cook logeren maar daar waren de prijzen wat te hoog, dan maar naar Lake Tekapo gereden, maar daar waren de prijzen nog hoger! Dan maar 20 km verder gereden naar de Burkes pass waar we een klein motelletje gevonden hebben met heel vriendelijke mensen en het was er erg gezellig. In de ochtend hebben we het dorp verkend (bestaat uit 1 kerk, en dan nog wel de oudste kerk van NZ, 2 huizen en een winkel, maar een hele toffe winkel!).

 Het schaap van het huis.













In de namiddag zijn we dan nog eens naar het lake Tekapo gereden, waar het water heel lichtblauw is. Dit komt door het gletsjerwater en het slib. Het waaide er ontzettend hard dus we zijn er wat gaan rondrijden met de auto ipv te wandelen.













Onderweg kom je wat dieren tegen....




Christchurch is onze laatste stop in NZ, waar we de vlucht nemen naar Japan. Deze stad is in 2010 en 2011 getroffen door enkele zware aardbevingen, waarbij er op 22 februari 2011 185 doden vielen en de binnenstad zwaar verwoest werd. Je ziet hier nog steeds de gevolgen van. Sommige gebouwen staan er nog vervallen of gestut bij, op andere plaatsen zijn ze volop aan de heropbouw bezig. Het geeft een speciale sfeer en heel veel mensen hebben hun creativiteit getoond en je ziet dan ook overal kunstwerken in het straatbeeld. Ook is er een tijdelijk winkelcentrum opgericht in containers, maar erg mooi gedaan.
We logeren weer via airbnb bij mensen maar apart in een klein huisje zeg maar. Heel vriendelijke mensen, die ook hun mountainbikes ter beschikking stellen. Gisteren zijn we dan ook met de fiets naar het centrum gereden en op die manier hebben we er veel kunnen zien.






























Twee jaar na de zware aardbeving in februari 2011, werd de verwoeste angli­caanse kathedraal tijdelijk vervangen door een kartonnen kerk. De kerk is het ontwerp van de Japanse archi­tect Shigeru Ban, die bek­end is voor zijn realisaties in kar­ton, met name na natu­ur­ram­pen. De kar­ton­nen kerk heeft een levensduur van 20 jaar. Het gebouw bestaat uit 64 rollen kar­ton, gemon­teerd op een ijzeren– en houten struc­tuur. Erg indrukwekkend.




































De dag ervoor waren we naar het Akoroa gereden, een schiereiland vol mooie bergen, baaien, dorpjes,... Laat de foto's maar voor zich spreken.





























Na dit kort berichtje hoort een korte analyse van NZ: Waaaaaaaawwwwwww!
Hier zouden we kunnen wonen, maar helaas lukt dat niet met 1 pensioentje. We zullen dus nog maar wat verder reizen. Morgen zien we mijn oudste zus Griet terug, die ons dan in Tokyo al aan het opwachten is. Ze heeft zich goed voorbereid op Japan, wij helaas nog niet, dus zo'n gids gaat wel handig zijn!
Japan, here we come! Wij zijn er klaar voor!