Vulkanen, vulkanen, vulkanen en stranden

Tongariro Alpine Crossing (hier alle foto's)

Na heel wat dagen te horen te krijgen dat het weer te slecht was kregen we eindelijk groen licht om deze trekking te doen, die ook wel de beste 1-daagse wandeling van NZ genoemd wordt. Deze stond dan ook hoog op ons lijstje. We dienden er wel wat voor over te hebben en om 5u op te staan want we moesten vanuit Napier nog 3u rijden naar de aankomstplaats. Daar konden we de auto parkeren en werden we met een bus naar de vertrekplaats voor de trekking gebracht. Het is een tocht van net geen 20 km. Dat lijkt dus een makkie maar neem van me aan, het is niet voor iedereen weggelegd hoor. De eerste uren is het vooral veel klimmen, de laatste uren constant dalen zodat je zelfde spieren langdurig belast worden. De meeste mensen doen er tussen de 6 en 8 uren over.
De weersvooruitzichten waren goed maar dat kan in de bergen snel veranderen. We waren dus op alles voorbereid. Het eerste uur was het makkelijk met weinig hoogteverschillen en is er zelfs een goed pad aangelegd.

Vanuit de bus...

 Op naar de Mount Ngauruahoe.

Maar dan was het klimmen geblazen en bleef ik al snel wat achteraan hangen. Ze noemen het niet zomaar Devil´s staircase. Ik kreeg zelfs hartkloppingen en dacht angstvallig dat ik ook topsport zou moeten opgeven. Maar veel keus had ik niet en moest verder. Ondertussen werd het ook kouder en winderiger en moesten we, ondanks de stralende blauwe hemel en zonnetje, wat laagjes bij aantrekken. Maar al die inspanningen werden beloond met prachtige uitzichten op de wel 3 vulkanen, waarvan er nog actief zijn.

De voorbije dagen had het er heel wat gesneeuwd.

En dan kwamen we aan op het punt waar ik het meeste heb naar uitgezien, namelijk het zicht op de Emerald lakes. En met die stralende blauwe hemel kan je het volgens mij niet beter zien. Mijn vermoeidheid smolt even weg van al dat moois. Hier hebben we dan ons ook onze 'bokes met ei' naar binnen gespeeld.

Stillekes aan werd dan ook de afdaling ingezet. Ik dacht toen dat het zwaarste gedeelte voorbij was maar de hele tijd dalen is ook erg vermoeiend en je tenen vinden dat helemaal niet leuk. Ik heb echt mijn pijn moeten verbijten. Het liefste had ik me ergens gewoon neergezet maar veel keuze heb je niet. Door nondedju. Gelukkig passeerden we nog wel heel wat leuks waar ik een goed excuus had om even te stoppen en een foto van te trekken. Het laatste gedeelte was nog een heel tijd door een bos maar toen had ik echt geen fut meer om een foto te trekken. Filip had al een heel tijd de kop gepakt en was zo goed geweest om de auto al te gaan halen zodat we die extra km niet moesten wandelen. Merci Filip! Ik ben 3 dagen heel stijf geweest en heb nog een heel week pijn gehad aan mijn linker kuit en tenen maar ben superblij dat we het gedaan hebben. Dat komt ervan als je  5 maanden niet meer aan sport gedaan hebt hé. Waar is de tijd dat Stef en ik sportfanatiekelingen waren? Het kan verkeren...

Whakatane (hier alle foto's)
Hier is het de uitvalsbasis om naar een andere actieve vulkaan te gaan, namelijk die van White Island. Een prijzige excursie per boot (kan ook met helikopter maar is niet voor flachpackers) maar je moet er soms wat voor over hebben. Het weer sputterde opnieuw wat tegen zodat de excursie een dag werd uitgesteld. Eindelijk had ik wat tijd om aan mijn blog te werken. Stef en ik zijn in de namiddag ook nog naar de film geweest. Dat was lang geleden en 'The longest ride' speelde. We hebben onze zakdoek moeten bovenhalen. Filip en Els zijn gaan joggen.
Gewapend met pilletjes tegen zeeziekte konden we de dag erop met de boot vertrekken, voor een trip van 1,5u heen. Het was een hele mooie boot en het weer zag er veelbelovend uit. Onderweg zagen we 2-maal groepen dolfijnen die de boot kwamen vergezellen. Nog nooit hadden we er zoveel bij elkaar gezien! Het laatste stuk was er voor Stef iets te lang aan en hielpen de pilletjes niet meer. Grellige duiker zenne.

Rokend White Island vanuit de verte.

Het eiland met de rokende berg was nu wel erg dichtbij, zodat we in groepjes met een zodiac aan wal werden gebracht.
Tot 1914, toen een eruptie alle mijnwerkers doodde, werd er op het eiland zwavel gewonnen.
Nog steeds is deze vulkaan actief: er doen zich regelmatig aardbevingen en soms ook uitbarstingen voor. Het betreden van het eiland is daarom aan strenge veiligheidseisen gebonden: men mag alleen onder begeleiding van speciale gidsen het eiland op en wordt dan verplicht om valhelmen (onverwachte uitbarstingen) en gasmaskers (extreme geur van zwavel) te dragen.
Bij de laatste grote uitbarsting in 2003 is er een nieuw kratermeer ontstaan.
Al snel bleken de gasmaskers geen versiering en hadden we ze nodig. De zwaveldampen waren op sommige plaatsen namelijk erg prikkelend. Als bijkomend hulpmiddeltje kregen we ook snoepjes om de prikkelingen in de keel te verzachten. Je leek er op een andere planeet rond te wandelen.

Coromandel (hier heel veel foto's)
Onderweg zijn we gepasseerd bij Zespri, de grootste kiwi-fruit leverancier van de wereld. 75% van de kiwi's komen uit NZ. We hebben er mogen proeven van heel wat varianten, drankjes, confituren en dergelijke. Voor ons was het nieuw om de Feijoa te proeven. Deze vrucht zie je heel veel hier. You love it or you hate it. We loved it.

Nadien zijn we op aanraden van de eigenaar van onze voorbije verblijfsplaats Mount Maunganui in Tauranga gaan beklimmen. Van hieruit krijg je een prachtig uitzicht over de omgeving. En hij had gelijk.

 Hier is er een punt waar de stroming van links en rechts komt.

 Massa's schelpen in de heuvels, nog eens een bewijs dat het vroeger onder water gestaan heeft.

Nieuwe manier van waterskiën, redelijk belachelijk.

De volgende dag ging het richting strand. Eerst was Cathedrals cove aan de beurt, waar een mooie rotsformatie zou staan. Dit was niet gelogen. We hebben er genoten van het uitzicht en allen een duik gemaakt in de oceaan. De golven waren er zo hoog dat ze Filip zijn bril mee hadden gesleurd. Hij kon moeilijk zijn zwembroek EN zijn bril vasthouden in dat geweld. Gelukkig hadden we onze duikbril met snorkel mee en met heel veel geluk heeft Stef zijn nieuwe zonnebril teruggevonden!

Shower with a view...





















En dan richting 'hot beach'. Hier zou heet water doorheen het zand bubbelen bij laag water. Eerst zien en dan geloven. Maar het duurde niet lang of we stonden met onze voeten in heet zand, zo heet dat je je voeten dikwijls diende te verplaatsen, anders zouden ze verbranden! Dit is heel moeilijk (onmogelijk) op foto vast te leggen dus ofwel geloof je het, ofwel ga je zelf maar eens ervaren wat dit apart natuurfenomeen inhoudt. Maar helaas waren we niet de enigen die dit wilden checken en was er op de toch beperkte plaats massa's volk die met een schopje hun bubbelbad hadden gemaakt. Daar gingen we echt niet bijzitten zenne.
Wel kregen Stef en Filip meer en meer zin om te surfen. De golven waren er alleszins maar het was al wat laat. We zouden dus morgen terugkomen. Eerst hadden we een Corona verdiend. In NZ hebben ze echter heel wat regeltjes omtrent alcohol. Hier konden we wel een biertje kopen maar mochten het niet op hun terras opdrinken, wel op het gras er vlak voor. Heeft allemaal met vergunningen te maken maar toch wel erg bizar voor ene simpele Belg hoor.

De surfdag was aangebroken. Met veel enthousiasme, en na zich in een wetsuit gewurmd te hebben, konden de 2 jonge gasten beginnen met de golven te temmen. Al snel werd duidelijk dat het omgekeerde waar was, de golven temden de mannen. Ze deden erg hun best maar zonder enige les en techniek was het onmogelijk om recht te blijven op de plank. Voor de toeschouwers was het lachen geblazen. Els heeft zich er op het einde ook even aan gewaagd maar dat bleef ook snel beperkt op plankje liggen. Maar ze hadden zich geamuseerd, dat was het voornaamste. En de fotograaf ook!

Ik heb ook enkele fases gefilmd. Je kan ze allemaal bij de foto's terugvinden. Ik vind ze alleszins heel grappig!

's Avonds hadden Els en Filip lekkere mosselen klaargemaakt. Geen Zeelands maar Nieuw-Zeelandse. Ze zijn groter en taaier maar hadden toch heel goed gesmaakt.

Hier hadden we een heel sjiek appartement, met op de achtergrond zelfs een rugbyveld!














De dag nadien ging het al naar het eindstation van Els en Filip, namelijk in Ngatea. Niet dat daar veel te zien is maar daar woont Jo, een voormalig rugbyspeler van Laakdal. Hij had ons uitgenodigd om 2 nachten te slapen in het huis van zijn ouders. Als dat geen supergebaar is! 's Avonds zijn we er geweldig ontvangen  en hebben we van een NZ'se BBQ mogen proeven. Thanks mate! Jo had de dag erop vrij genomen en heeft ons enkele bezienswaardigheden in de buurt laten zien. Het is daar de streek van de goudmijnen. We hebben er een wandeling gemaakt waar vroeger de fabrieken stonden en waar we door een tunnel van 1km moesten wandelen.

Nog een actieve goudmijn.

's Avonds was het opnieuw rugbytime, nu in Hamilton met als affiche Hamilton Chiefs tegen Perth Force. Dit keer was er wel wat meer volk komen opdagen maar qua ambiance viel het opnieuw wat tegen. Rustige toeschouwers daar. Voor de match werd er wel wat show opgevoerd met een hele groep maori's die indruk maakten met de haka en met hun bloot gat. Dan was er ook nog een hele ceremonie voor ANZAC-day, waar de WO1 werd herdacht. Op het veld daarentegen werd er flink gestreden, soms zelfs iets te ruw naar mijn goesting maar ik ben nogal een softie op dat gebied. De thuisploeg had gewonnen en blijft strak aan de leiding van hun poel voor de super rugby 15.

Na een korte nacht ging het richting luchthaven van Auckland om Els en Filip af te zetten. Een raar gevoel om hen zo te zien vertrekken. Het gaat weer een heel tijdje duren dat we ze terugzien. Bedankt voor het leuke gezelschap (schoon)broertje en schoonzusje. We hopen dat jullie het ook leuk vonden om eens van ons leven te proeven. Want wij gaan nog eventjes door hoor.
In de namiddag zijn we naar Wellington gevlogen. De hoofdstad stond oorspronkelijk op het programma maar hadden we moeten skippen wegens tijdsgebrek. Aangezien de ferrytocht van Auckland naar het zuidereiland als fenomenaal staat omschreven leek dit ons de beste manier. Maar dat houden we nog te goed voor een volgende keer.
Ondertussen is de tennisinterclub begonnen in Belgenland. Dames, ik hou jullie nauwlettend in de gaten en stel me niet teleur hé!!!